Nieuwe uitdaging
Regelmatig moedig ik mensen aan om lang gekoesterde wensen en dromen niet langer uit te stellen, maar ze waar te gaan maken.
Waarom zou je leuke plannen en spannende uitdagingen uitstellen tot morgen, volgende week of volgend jaar?
Mijn ervaring is dat van uitstel té vaak afstel komt. Ik vind het jammer als je niet doortastend genoeg durft te zijn en daardoor mooie kansen laat liggen.
Ik moet eerlijk bekennen dat dit niet altijd mijn aard is geweest.
Ik was behouden en speelde op safe, aan mijn lijf geen polonaise.
En natuurlijk valt ook daar wat voor te zeggen.
Als je helemaal tevreden bent met waar je momenteel staat in het leven, dan is er misschien geen reden om het roer om te gooien. Wat goed is, moet goed blijven.
Maar de betrekkelijkheid van het leven speelt vaak door mijn gedachten en dat spoort me aan om actie te ondernemen.
Ik ben een hardcore denker en het zal je dan ook niet verbazen dat ik mijn leven regelmatig onder de loep leg.
Wat vind ik van mijn huidige werk, hoe bevalt me het wonen hier, wat vind ik van mijn sociale leven, wil ik over tien jaar nog staan waar ik nu sta?
Het antwoord kwam in horten en stoten, maar was wel duidelijk: het is op alle fronten tijd voor verandering!
In mijn man heb ik een mede-avonturier gevonden. Daar waar mijn gevoel soms de overhand krijgt, blijft mijn man met beide benen op de grond staan. Waar hij in mijn ogen soms té gemakkelijk over bepaalde zaken denkt, kom ik met de mitsen en de maren.
We houden beide van denken in mogelijkheden in plaats van beperkingen en proberen daarbij de realiteit onder ogen te zien.
En uiteindelijk komt er dan een plan waar we beide enthousiast van worden en wat naar onze mening ook uitvoerbaar is.
En dus hebben we de eerste stap gezet en staat er een te koop bord in onze tuin.
We verdiepen ons in wonen en werken in een andere regio.
We verkennen de nieuwe buurt en proberen ons voor te stellen hoe ons leven er daar uit gaat zien. Spannend en uitdagend!
Mooie kansen komen op ieders pad.
Durf jij ze te zien en te grijpen?
Ingrid
December 2022
Intrinsieke motivatie
Tegenover me zit Joke.
Ze heeft een aantal lichamelijke klachten die volgens de huisarts direct te linken zijn aan haar overgewicht. En dus is ze doorverwezen naar een coach die haar daarbij kan ondersteunen.
“Ik kom hier, omdat de huisarts vindt dat ik af moet vallen”.
Joke is erg openhartig en vertelt me al tijdens onze eerste ontmoeting dat ze financiële problemen heeft. Door een echtscheiding is ze met haar drie kinderen in een huurwoning beland. Op zich woont ze daar prima, was het niet dat ze de huur momenteel amper kan betalen.
Door haar lichamelijke klachten is ze minder gaan werken en dat heeft directe gevolgen gehad op haar levensstijl. Kleding voor haar kinderen haalt ze zoveel mogelijk bij de Kringloop in het dorp, uitstapjes zijn momenteel niet mogelijk. De kinderen kunnen nu even niet sporten en het is een hele puzzel om van een klein budget elke dag voor vier mensen te koken.
“Het meest voordelig is twee diepvries pizza’s in de oven doen, of een familiezak patat halen.
Ik heb ook niet de energie om ’s avonds nog te koken voor het hele gezin. Dat staat mijn lichaam niet toe.
Ik weet dat fruit ook belangrijk is, maar dat is erg duur en dus heb ik als vervanger een potje vitamine C gekocht. Dat kost me slechts 17 cent per dag voor het hele gezin.
Verder drinken we alleen water. Dat is wel goed toch? Jemig, ik ben zó gestrest door dat rot geld!”
Ik zeg dat ze denkt in mogelijkheden in plaats van beperkingen en dat is goed.
Intussen maken mijn hersenen overuren.
Op welke manier kan ik een gezond voedingsadvies geven, zonder dat Joke nog meer stress ervaart door de kosten die dat met zich meebrengt.
De prijs van boodschappen is het afgelopen jaar enorm gestegen en gezonder eten stijgt harder in prijs dan ongezond eten. Als je krap bij kas zit wordt verstandig eten er niet gemakkelijker op.
Producten die voor haar kinderen in de groei zo belangrijk zijn, zijn niet goedkoop.
Zuivel, eieren, noten, vis … hoe kaart ik aan dat deze voedingsstoffen thuishoren in een gezond voedingspatroon.
Na doorvragen blijkt dat Joke eigenlijk nooit aandacht heeft besteed aan een gezonde leefstijl.
Ook niet vóór de echtscheiding.
Ze heeft niet veel kennis van voeding en koken is niet haar grootste hobby.
Sporten heeft ze nooit gedaan, maar ze wandelt wel af en toe met een vriendin.
Ik vraag wat ze verwacht van haar bezoek aan de gewichtsconsulente.
“Er moet een paar kilo af zegt de huisarts, dus ik hoop dat je dat voor elkaar krijgt”, zegt ze lachend.
Ik lach mee. “Hoe ík dat voor elkaar krijg? Wat kan ik voor jou doen, zodat jij afvalt? Moet ik anders gaan eten en meer bewegen?”
Het blijft stil.
“De bal ligt bij jou. Gedragsverandering begint bij motivatie. Die motivatie komt niet bij mij of bij de huisarts weg. Aan onze motivatie heb jij niks.
Benoem eens hoe jouw leven er uit ziet als je blijft doen wat je nu doet. En hoe ziet jouw leven er uit als je een gezond gewicht hebt. Wat zal er dan veranderen?”
Het blijft lang stil.
“Ik weet het wel”, zegt Joke. “Als ik niks verander word ik steeds zwaarder en krijg ik nog meer klachten. Dan moet ik de ziektewet in.
Als ik fitter ben, heb ik minder klachten”.
“Oké en wat heeft het hebben van minder klachten voor gevolgen voor jou”?
“Dat ik misschien weer wat meer uren kan werken. Dan heb ik het financieel ruimer”.
Weer blijft het stil en ik zet haar radertjes weer aan.
“Als je het financieel wat ruimer hebt, wat heeft dat voor gevolgen voor jouw eetgedrag?”
“Dan heb ik wat meer te besteden en kan ik meer aandacht geven aan gezonder eten. Misschien krijg ik dan ook weer meer energie om wat te ondernemen met mijn kinderen. Lekker naar het bos of zo.
Dat mis ik zo”.
Joke kijkt in de verte zonder iets te zien. Ik vermoed dat ze in gedachten op een mooi bospad loopt met de kinderen.
We ronden het gesprek af met een opdracht.
Joke gaat thuis opschrijven wat ze zojuist benoemd heeft.
“Maar ik heb me nog niet eens gewogen”, zegt Joke verbaast. “Hoef je mijn gewicht niet te weten?”
Ik zeg dat ik dat vandaag niet hoef te weten. Dat ze eerst na mag gaan denken over haar beweegredenen om af te vallen.
Enigszins opgelucht verlaat Joke de praktijk.
Ik vind het belangrijk dat mensen intrinsieke motivatie hebben als ze bij me komen. Dat wil zeggen dat ze uit zichzelf iets willen bereiken, zonder dat de omgeving dat van hen verlangt.
Als je intrinsiek gemotiveerd bent onderneem je actie, ben je bereid tot verandering en verbetering omdat jij dat zélf wilt.
Ik ben benieuwd of Joke de motivatie uit zichzelf kan halen in plaats vanuit mij en haar huisarts.
Ingrid
September 2022
Tomatensoep explosie
‘More than just a blender, it’s amazing!!
Het maalt moeiteloos fruit en groenten.
Soepen, sauzen en smoothies maak je in een handomdraai en dit keukenmonster hakt noten moeiteloos voor jou, door zijn krachtige motor van maar liefst 600 watt.
Dit alles met behoud van alle vitaminen en mineralen die het product jou van nature te bieden heeft’.
Hoewel ik al gegeten en gedronken had bij het zien van de zwaar overtrokken reclame op Tel Sell, kocht ik de NutriBullit een paar jaar geleden voor het eerst en het is een aanwinst in de keuken.
Het maken van smoothies is inderdaad een eitje! Je gooit alles wat je lekker vindt en waarvan je denkt dat het goed voor je is, in de ietwat kleine plastic kom. Stekker in het stopcontact, het deksel erop, slag draaien en gaan met die banaan (of peer, afhankelijk van de inhoud van de bullit).
Sauzen maken is ook een peulenschil. Mijn favorietje is de broccolisaus. De kort gekookte stronkjes blender je met wat bouillon, room en kruiden. Daaraan voeg je alles toe waar je van houdt. Bijvoorbeeld spekjes, knoflook en champignons. Kruiden toevoegen en hier is de amazing saus vol vitamine C en antioxidanten.
Dan de noten.
Ik heb mijn keukenvriend verscheidene keren de opdracht gegeven noten voor mij te hakken. Mooie, niet al te kleine stukjes voor in de cake en de granola.
Helaas maalt de NutriBullit er niet om! Door zijn amazing power krijg ik elke keer poeder en veranderen de nootjes in amandel-, hazelnoot- en walnootmeel. Iets teveel watt voor deze hakwerkzaamheden.
Weg is de beoogde stevige bite in mijn recept en alsnog moet ik met het mes op tafel.
Toen de rubbers van mijn eerste bullit versleten waren, de plastic kom gescheurd was en ik een ritje naar Keulen kon maken op de messen, kreeg ik een nieuwe.
En weer is het mijn beste vriend.
Tot vorige maand….
Ik wilde verse tomatensoep maken. Het rook al lekker in de keuken naar uien, knoflook en tijm. Ik voegde de parten tomaat toe en de hete groentebouillon.
Ik roerde alle voedzame ingrediënten door elkaar en snoof nog eens diep boven de pan. Niets zo lekker als eigengemaakte soep.
Soms wint de trek het van het geduld en zo ook vandaag. Ik zette mijn keukenvriend op het aanrecht en deed een deel van de kokend hete soep in de ietwat kleine plastic kom. Stekker in het stopcontact, deksel erop, slag draaien en gaan met die banaan (of in dit geval tomaat). En toen gebeurde het! Door de opgebouwde, hete druk schoot de blenderkom los van de rubbers en koos de tomatensoep het ruime sop.
De keuken was in een split second veranderd in een zwijnenstal.
De tomaten hingen aan de kasten, plakten tegen de muur, lagen op de vloer en besmeurden de bekleding van de stoelen.
Het plafond was veranderd in de paddenstoel van kabouter Spillebeen.
De tomatenpitjes sijpelden tussen mijn schoenveters door naar mijn schoenzolen en ik kon door de tomatenvellen op mijn bril nog nét de chaos in de keukenladen aanschouwen. Wat een trieste aanblik!
Met brandende armen en een zeer gezicht vertrok ik richting de badkamer.
Tijden heb ik staan spoelen met lauw water en toen ik het aandurfde ging ik naar beneden. Manlief zat op zijn knieën de tomaten van de drempels te schrobben en keek me bezorgd aan.
Gelukkig heb ik er zelf niets aan over gehouden behalve dan een nieuw gesausd plafond. En dat was in ons nieuwe huis nog niet gebeurd.
Een geluk bij een ongeluk!
Ingrid
Juli 2022
"Magerman is in die keuken kok"
We zitten samen op de bank met de laptop op schoot en bekijken vergenoegd ons geboekte appartement op Madeira.
“We hebben zelfs een keukentje!”, roep ik enthousiast.
“Dat wordt lekker koken met verse streekproducten, ik heb er nu al zin in!”
Maanden geleden, op een koude winterdag, boekten we onze reis naar Madeira.
Een reis die we willen maken om te vieren dat ik kankervrij ben.
We pakken dan ook flink uit deze vakantie, want gezond zijn mag gevierd worden.
We verblijven in een bed en breakfast voor tien dagen en nemen voor de gehele duur van ons verblijf een huurauto.
Wij zijn érg goed in voorpret en krijgen dan ook niet genoeg van alle prachtige foto’s op internet over dit bloemeneiland.
Wandelingen door de bergen, zon, zee en vooral ook lekker eten.
Madeira barst van de tropische fruit- en groentesoorten die wij hier niet kennen.
Wat een zaligheid om dat allemaal uit te mogen proberen in mijn eigen keukentje.
Mijn handen jeuken en mijn smaakpapillen doen volop mee aan de voorpret.
Eindelijk is het voorjaar en gaan we op reis.
Alles loopt gesmeerd. De vliegreis van vier uren is prima vol te houden en de landing die op Madeira nogal heftig schijnt te zijn, valt ons alles mee.
De huurauto staat op de afgesproken plek klaar.
In onze luxe bolide rijden we naar ons verblijf in Jardim do Mar.
Dit dorpje met 200 inwoners ligt op het zuidwesten van het eiland.
De auto’s kunnen niet mee tot de voordeur, maar worden aan de rand van het dorp geparkeerd.
De reis gaat te voet verder, via vele smalle, prachtig geplaveide paadjes die al slingerend en hellend naar de huizen aan zee gaan.
Het is even zoeken naar Cecilia’s House, maar uiteindelijk vinden we haar, zittend op een oud bankje, in een grote eetzaal.
Ze doet de deur van ons appartementje open en we herkennen onmiddellijk het grote raam met uitzicht op zee.
Adembenemend is de blik op de blauwe Atlantische oceaan, de rotsen en Paúl do Mar, dat verscholen ligt achter en op de rotsen.
Ik kan niet wachten om de keuken te bekijken.
Onderweg naar Jardim do Mar hebben we alvast wat boodschappen gehaald, zodat we vanavond een goede maaltijd kunnen nuttigen na een lange reisdag.
Ik doe de deur van de keuken open en blijf bedremmeld op de drempel staan.
Derk hoort mijn gekreun en komt polshoogte nemen.
“Oh jee, dit is niet best”, zijn zijn weinig opbeurende woorden.
We zetten schoorvoetend de eerste stappen in de keuken en geven onze ogen de kost.
Ik zal beginnen met het positieve van de keuken.
Het is een grote ruimte, met uitzicht op zee.
Helaas stopt mijn enthousiasme hier.
De zeer verouderde keuken is vies.
De tafel is niet schoongemaakt, de tropische etensresten van de vorige huurders liggen nog op tafel.
Het gasstel is zó vet dat je er zonder een pan een ei op kunt bakken.
Over pannen gesproken, waar zijn ze?
Achter de vele deurtjes van het keukenblok is geen pan te vinden.
Wél vieze borden, een vergiet met een eng beest in een web er in en vorken met iets ondefinieerbaars er aan geplakt.
Wil ik hier íets van gebruiken, dan moet het toch echt eerst schoon.
Ik zet de warm waterkraan aan, maar er druppelt alleen koud water uit.
Maar hey! Wij zijn camperaars, dus dan koken we toch gewoon water en maken daar een lekker warm afwassopje van?
Helaas is er geen waterketel en dus ook geen pan om het water in warm te maken.
Er ligt een vies, versleten pannensponsje waarmee we het servies waarschijnlijk nog smeriger maken dan het is.
Ik kan wel janken.
We zijn sinds vanmorgen 02.45 uur al op de been en nu het 18.00 uur is hebben we wel behoefte aan een maaltijd. Mijn bloedsuikerspiegel zit rond de min 140 en mijn humeur rond het vriespunt.
We lenen een pan van Cecilia uit haar óók niet schone keuken en eten pasta met lange tanden.
Diep teleurgesteld zie ik het koken met Portugese lekkernijen in vlammen op gaan.
Maar daar waar de keukendeur dichtgaat, gaan andere deuren open!
Ik bedenk recepten die ik op één bord en met één mes kan bereiden en die toch redelijk voldoen aan een gezonde maaltijd.
Ik pluk sla uit elkaar met mijn handen, snijd paprika, tomaat en komkommer uit de hand en doe een kant en klare knoflooksaus over de salade. Ik breek een vers stokbroodje in stukken en besmeer het met kruidenkaas.
Een glaasje Madeira complementeert het geheel.
Als je dit mag eten op een dakterras, waar je de zon in de zee ziet zakken en je geliefde zongebruind naast je zit, is het de meest lekkere salade die je je kunt voorstellen.
Dag twee smeer ik de overgebleven kruidenkaas op een wrap, het restje salade drappeer ik er boven op, ik rangschik er plakjes kippenvlees op en alweer is het smullen geblazen. Manlief zit naast me op het strand en is niet te stoppen. Hij rolt de één na de andere wrap en zegt tussen twee koude slokken bier door dat hij zelden zo’n goede wrap heeft gegeten.
De zee ruist, er staat een warme bries, life is good.
Dag drie gebruik ik de overgebleven kipfilet op een broodje en maak er met rauwkost en een eitje van de kippetjes van Cecilia een broodje gezond van. Onze vrolijke hostess ziet ons zitten en brengt ons een glaasje rode wijn en een bakje chips.
Een bijzonder lekkere combi op deze zwoele avond.
Eten is zoveel meer dan je lichaam voorzien van energie.
Behalve dat we eten omdat het noodzakelijk is voor ons lijf, eten we ook voor ons plezier.
De smaak, de geur en de samenstelling van voedsel zorgt er voor dat we ervan kunnen genieten. De presentatie is minstens zo belangrijk. Eten kan er zo mooi uit zien dat je er blij van wordt, ook al heb je nog geen hap gehad.
Voeding kan zorgen voor een moment van ontspanning.
Je kunt jezelf of een ander er mee verwennen.
En natuurlijk heeft eten ook een sociale functie. Het bindt mensen.
Samen eten op feestdagen, uit eten gaan of ’s avonds eten met het hele gezin vinden we doorgaans gezellig. We praten met elkaar, lachen en genieten van het eten en elkaars aanwezigheid.
“Magerman is in die keuken kok”, oftewel: het is armoe troef.
Wat vond ik het jammer dat ik niet kon koken met taro, fruto delicioso en pimpinelas. Tóch heb ik oprecht genoten van het eten op Madeira.
Niet de culinaire hoogstandjes, maar de sfeer, het gezelschap en de omgeving zorgden ervoor dat ik met smaak gegeten heb op dit prachtige eiland.
Ingrid
Juni 2022
Franse zoetheid
Was het maar weer zover: zomervakantie.
Mijn man en ik kunnen onszelf gerust francofielen noemen.
De afgelopen jaren zijn we met ons huisje op wielen door Frankrijk getrokken en hebben we het land leren kennen.
Van de ruige noordkust in Bretagne tot de rustige zuidkust bij Sète, van de puntige Pyreneeën in het zuidwesten tot de wijnstreek de Elzas in het noordoosten.
Vele kilometers tuften we door het mooie, afwisselende landschap.
We gingen naar plaatsen waar toeristen zeldzaam waren en de inwoners geen woord Engels spraken.
Wat een rust en vriendelijkheid hebben we daar gevonden.
We hebben genoten van de prachtige Gorges, de middeleeuwse dorpen en de karren vol lavendel die af en aan reden na de oogst, een zalige geur op de weg achterlatend.
We zijn natuurgenieters en Bourgondiërs.
We worden dan ook erg blij van de kramen met verse streekproducten langs de kant van de weg.
Welke richting we ook op rijden, overal staan Fransen die hun verse waren aanbieden.
Zo vonden we in Nyons zwarte olijven. Natuurlijk namen we wat mee.
In Verclause kochten we romige brie. Wat een traktatie op een vers stokbroodje met een glas rode wijn!
Op de markt in Laragne kochten we Provençaalse kruiden bij een kraam met ontzéttend veel jutezakken vol met kruiden. Wat een prachtig gezicht, de diversiteit aan kleuren en dan die geur…verleidelijk lekker!
Tijdens onze rit naar Gorges de Méouge ontdekten we de beste groenteman ever.
Een klein, tenger gebouwd mannetje met een grote zwarte bril.
Hij leek op een romantische, Franse chanson zanger.
Net als zijn collega’s in deze streek verkocht hij vooral perziken, meloenen en druiven. Wat hem onderscheidde was de manier waarop deze man met zijn fruit omging, het was als een liefkozing.
Ik bestelde 4 perziken en met een zwoele stem vroeg hij: “Blanche ou jaune?”
Ik wilde graag de gele en met gepaste voorzichtigheid pakte hij de perziken op en liet ze in een papieren zakje glijden.
Ik wilde ook nog graag blauwe druiven mee.
Een goede keus volgens de groenteman en met de woorden ‘Excellent madam’ palmde hij mij volledig in. Hij legde een zakje klaar, pakte een enorme tros druiven en legde die op het zakje.
Alle druifjes die er naast hingen pakte hij stuk voor stuk op en legde ze bij de rest in het zakje.
Onderzoekend keek hij me aan.
Ik keek in zijn donkerbruine ogen en kon niet anders dan ook nog twee grote meloenen bestellen.
Met een tas vol fruit zetten we onze rit naar Gorges de Méouge voort. De druiven waren werkelijk zo zoet als snoepjes en we beloofden elkaar morgen meteen weer een tros te kopen.
Na een eenvoudig ontbijt in ons nog veel eenvoudiger chalet, reden we de volgende dag weer richting de groenteboer.
De parkeerplek was leeg.
We kochten pruimen en paarse knoflook bij een collega en bewaarden de aankoop van de druiven voor de volgende dag.
Maar ook de dag er na was onze groenteboer er niet en ook de dagen die daarop volgden stond hij niet op zijn plek.
We namen voor de terugreis fruit mee uit een andere kraam, maar waren beide teleurgesteld over de smaak.
In Nederland kocht ik druiven op verschillende plaatsen, in de hoop de Franse smaak terug te vinden, maar niets kon de Franse zoetheid evenaren.
De ene tros was te zuur, de andere bevatte teveel pitten en bij de groenteboer moest ik zoveel betalen dat ik met open mond en zonder druiven het pand weer heb verlaten.
Er zit niets anders op. We moeten nog een keer terug naar Frankrijk om een gigantische tros ‘raisin noir’ te halen.
En laat ik dat nou niet erg vinden!
Ingrid
April 2022
Check je drol
Al weken hield ik mijn ontlasting nauw in de gaten, vooral in de hoop dat het zou veranderen in mijn eigen vertrouwde keutel.
Maar door er alleen maar bewust naar te kijken veranderde er helaas niets. De darmkrampen daarentegen werden steeds heftiger en mijn stoelgang was allesbehalve normaal.
Ik struinde op internet en dat zorgde, zoals altijd, voor een verwarrend gevoel. Na het invullen van mijn klachtenlijstje was ik zwanger, ik had chronische darmontsteking, ik had ME, kanker en ik moest ongetwijfeld een stoma.
Ik beloofde mezelf nog één toiletbezoekje te gunnen voor ik hulp zou inschakelen en zat met gekruiste vingers op de wc.
Helaas was ook nu mijn ontlasting verre van normaal en ik besloot de huisarts te bellen.
De assistente kwam met een optie die ik nog niet op internet had gelezen en omdat dit de meest gunstigste was, klampte ik me daaraan vast: parasieten. Ik moest een monster van mijn ontlasting inleveren en de uitslag was verrassend, maar niet geruststellend: “Uw ontlasting is helemaal in orde”.
In mijn verbazing gilde ik door de telefoon: ”Dat is onmogelijk!”.
Na enig aandringen werd ik doorverwezen naar de maag, darm en lever specialist. De arts voelde aan mijn buik, stak zijn vinger tussen mijn billen en stelde vervolgens voor om een colonscopie te gaan doen.
Tegen een camera in je achterste zeg je niet juichend en enthousiast ’Leuk! Gaan we doen’
Maar zo’n onderzoek geeft veel duidelijkheid en dus stemde ik in.
Het onderzoek wees uit waar ik al bang voor was:
een kwaadaardige tumor in de endeldarm.
Kort gezegd darmkanker.
Als je de risicofactoren bij het ontstaan van darmkanker bekijkt, paste ik niet in dat beeld.
Ik was nog onder de vijftig, rookte niet en heb dat ook nooit gedaan, ik eet gezond en eet niet veel vlees, ik heb geen overgewicht en beweeg elke dag voldoende.
Ik eet graag fruit, groenten en volkoren producten, ik ben zuinig met alcohol en tóch was ik de Sjaak.
Best een teleurstelling als je lijf je dan toch in de steek laat.
Waar ik van overtuigd ben is dat ik na de operatie snel hersteld ben, doordat mijn lijf gezond is.
Dat klinkt vreemd in deze situatie, maar los van die rot tumor was mijn lijf in goede conditie.
Ik blijf dan ook rond bazuinen hoe belangrijk het is dat we goed op onze voeding en beweging letten.
Ik zie zoveel mensen om me heen met slechte eetgewoonten.
En dan heb ik het niet over het eten van een gebakje of het drinken van een borrel op zijn tijd.
Veel mensen hebben moeite om van de bank te komen en kampen met fors overgewicht.
Wetende dat een tumor zich voedt met vet, maakt me dat angstig om te zien.
Ik weet dat het hebben van een gezond lijf geen garantie biedt tegen het krijgen van kanker, maar waarom zou je de kat op het spek binden?
We lezen vaak dat we onze ontlasting moeten controleren.
Wat is de kleur van je drol, hoe zit het met de structuur, check of er slijm in zit of bloed. En als je bloed ziet is dat dan helder rood van kleur of meer bruin? Controleer ook je toiletpapier na het afvegen, hier kan cruciale informatie in zijn verborgen.
Ik hoop van ganser harte dat we dat massaal doen.
Kijk achterom na het poepen en check je drol.
Als je het niet vertrouwd, trek dan meteen aan de bel.
Wees assertief als je het gevoel hebt met een kluitje het riet ingestuurd te worden.
Jijzelf weet als geen ander hoe jouw eigen, vertrouwde keutel er uit ziet!
Ingrid
Maart 2022
Gadget
Ik heb een dip vandaag.
Ik ben lusteloos, niet voor een geintje te porren, down.
Gad. Get. Niet fijn.
Uren zit ik achter de laptop te scrollen, maar waarom weet ik eigenlijk niet.
Op Facebook beleeft iedereen de meest prachtige vakanties. Dagelijks gaan mensen gezellig met elkaar op stap en uit eten en hele vriendengroepen beleven samen spannende avonturen.
Iedereen ziet er fantastisch uit en haalt uit het leven wat er in zit.
Ik scrol mijn vingertoppen blauw in de hoop een beetje van die positieve vibes op te snuiven.
‘…….en dus is er tandpasta met baconsmaak’.
Huh? Lees ik dat nu goed? Jawel hoor, het staat er echt.
De baconliefhebber, die maar geen genoeg kan krijgen van de speksmaak, kan zijn tanden poetsen met bacontandpasta.
Ik glimlach en schud mijn hoofd. Het moet ook niet gekker worden.
Ik scrol verder.
‘Ben jij ook zo dol op pizza? Schaf dan deze plastic pizzatas in de vorm van een driehoek aan. Er past precies een pizzapunt in. Hang hem om je nek en je kunt tijdens je bezoekje aan de stad te allen tijde een hapje nemen’.
Ik vul in gedachten aan: of tijdens een bezoekje aan je oma, of tijdens het boodschappen doen, of tijdens het sporten….
Ik lach en vraag me af welke idioot daadwerkelijk met zo’n tasje om de nek gaat lopen. Ik ben ze in elk geval nog niet tegen gekomen.
Ik word nu nieuwsgierig wat voor bizarre dingen er nog meer te verkrijgen zijn en vind voor de watermeloen fans een leuke gadget.
‘Je hoeft deze gigantische vrucht niet langer te tillen, je bindt hem op een speciaal watermeloenkarretje, die in de winkel te leen is.
Zo voorkom je rugklachten!’
Ik lach nu hardop. Ik zie ze al lopen in de Albert Heijn hier in het dorp. Misschien kan ik watermeloenkarretjes gaan ontwerpen en verkopen en word ik stinkend rijk. Een gat in de markt misschien!
Ik lees verder en stuit tot mijn verbazing op een vork met een ventilator er op.
‘Ideaal, zodat je tijdens het eten niet steeds zelf hoeft te blazen’.
Ik zie mezelf al aan tafel zitten met man en kinderen. Iedereen smult van de hartige taart. Zes vorken met ventilatoren prikken de lekkernij uit de borden. Helaas kan niemand elkaar verstaan door het brullen der ventilatoren, maar gelukkig hoeft niemand zich moe te blazen. Want blazen op het eten kost je wel heel erg veel energie.
Wat een uitvinding! Ik gier het inmiddels uit.
Ooit de saus op je hamburger geschoten?
‘Met de Saus Dispenser Gun in je holster ben je altijd klaar voor de BBQ’.
Geef die sausguns aan een doorsnee gezin en ik weet zeker dat er weinig saus op het vlees terecht zal komen! Wie bedenkt het! Hilarisch!
Gelukkig past mijn gemoedstoestand zich eenvoudig aan externe gebeurtenissen en omstandigheden aan!
Mijn voorstellingsvermogen kent geen grenzen en dat haalt me dikwijls snel uit een dip.
Zo ook nu.
Ooit van de Happyman gehoord? ‘Deze happyman gebruikt zijn immense mannelijkheid om jou van dienst te zijn in de keuken’.
Als ik jou was zou ik even gaan scrollen op internet!
Ingrid
Januari 2022
Het Palet
De schilder staat in zijn stofjas voor zijn schildersezel, waarop een groot, maagdelijk wit doek is gespannen.
In zijn hand heeft hij een nog leeg palet. Hij pakt verftubes en plaatst er verschillende kleuren op. Sommige mengt hij, andere laat hij zoals ze zijn. Puur.
De schilder bepaalt zélf de kleuren die op zijn palet komen en de kleuren die hij daadwerkelijk gaat gebruiken op zijn doek.
De schilder gebruikt vandaag een hele grote kwast.
Hij heeft geen zin om keurig binnen de lijntjes te blijven, maar wil flink buiten de contouren kleuren.
Hij gaat zijn grenzen over.
Misschien pakt hij morgen een fijn penseeltje en blijft hij binnen de lijntjes kleuren.
Maar vandaag niet.
Vandaag kiest de schilder voor de kleur rood op zijn palet.
Hij barst van de energie en is vastberaden een geweldig, krachtig schilderij te maken.
Hij wil opvallen en gezien worden.
Misschien kiest hij morgen voor een hele andere kleur.
Omdat hij dat wil of omdat hij dat zo voelt.
Vergelijkbaar met de schilder, heeft in mijn ogen ieder mens een palet aan mogelijkheden in handen. Jij als mens bepaalt zelf voor een groot deel de kleuren op jouw palet.
Misschien ben je daar helemaal content mee en besluit je die kleuren en kleurcombinaties voor altijd te gebruiken.
Ben je daar toch niet helemaal tevreden mee, dan kun je dat zelf veranderen.
Soms lukt je dat alleen en in andere gevallen vind je het prettig dat iemand met je mee kijkt.
Misschien zijn wat kleurnuances al voldoende om je er prettig bij te voelen., soms is een grotere ingreep nodig en verdwijnt een
complete kleur van je palet, om plaats te maken voor een andere. Tijdelijk, of misschien wel voor vast.
Belangrijk is dat jij tevreden bent met de kleuren die je kiest.
Kan iemand anders jouw kleurenpalet samenstellen?
Mijn mening is dat niemand goed kan verven met de kleuren die door iemand anders uitgekozen zijn.
Ook zal de omgeving jouw gekozen kleuren op eigen wijze interpreteren.
Wat voor de één blauw is, is voor de ander groen.
In je leven heb je te maken met familie, vrienden, collega’s…. Je zal ongetwijfeld merken dat het contact met de ene persoon gemakkelijker loopt dan met de andere persoon.
Ieder mens is te vangen in een kleurtype.
Ben jij bijvoorbeeld resultaatgericht, assertief en zelfverzekerd, dan kun jij jezelf een rood kleurtype noemen.
Misschien neig je meer naar groen en ben je voorzichtig, bescheiden en gevoelig voor andere meningen.
Bij welke kleurentypes voel jij je veilig en kun je je ontwikkelen?
Blijf jij tijdens je leven altijd binnen de lijntjes kleuren of ga je ook wel eens helemaal out of the box en kleur je buiten de vaste kaders?
Ik vind het een uitdaging om een ander zijn kleurenpalet te bewonderen.
Wat heeft de persoon er toe gebracht om juist díe kleuren te kiezen?
Wás het wel een keuze of waren dit de enige kleuren die hij of zij binnen handbereik had? Staat iemand open voor andere kleuren?
Durf jij kleur te bekennen?
Ingrid
December 2021
Herman
Jaren geleden kwam mijn dochter thuis met Herman.
Herman zat in een plastic bakje en had honger volgens dochterlief.
Ik keek haar bedenkelijk aan en zei dat ik niet gediend was van wandelende takken, muizen of ander ongedierte. Ze begon te giechelen, maar verzekerde me dat ik Herman wel leuk zou vinden. Met enige aarzeling opende ik het bakje en een zure lucht kwam me tegemoet. Tot mijn verbazing bleek Herman beslag te zijn.
‘Dít’, zei mijn dochter, ‘dit is Herman en ik heb hem gekregen van mijn vriendinnetje. Omdat we vriendinnen zijn’. Ik keek mijn dochter aan.
‘Omdat jullie vriendinnen zijn, krijg jij dit zuur ruikende beslagje in een boterkuipje?’
‘Ja, ik moet voor Herman zorgen. Hij moet op het aanrecht staan en ik mag niet vergeten hem eten te geven, want dan gaat ie dood’.
Even dacht ik dat mijn dochter gek geworden was, maar toen ze de gebruiksaanwijzing begon voor te lezen, werd het me duidelijk.
Dag 1:
Vandaag heb je Herman gekregen of gemaakt en wil Herman wennen aan zijn nieuwe omgeving en een beetje uitrusten voor het groeien.
Leg hem in een grote kom en stop hem lekker in, onder een theedoek.
Dag 2 en 3
Roer Herman goed door, gebruik hiervoor een houten lepel, Herman houdt niet van metaal.
Dag 4:
Herman heeft honger gekregen, geef hem daarom het volgende te eten:
250 ml melk
150 gram bloem
200 gram suiker
Dag 5-8
Roer Herman een paar keer per dag goed door, daar houdt Herman van.
Dag 9:
Herman heeft weer honger en wil het volgende eten:
250 ml melk
150 gram bloem
200 gram suiker
Dit is het moment dat Herman zich gaat voortplanten, verdeel Herman over 4 bakjes. Twee bakjes geef je aan een vriend(in) of familielid die je graag het genoegen van Herman gunt, vergeet niet de verzorgingstips mee te leveren!
Eén bakje wordt je volgende Herman (of geef je ook weg).
Het laatste bakje gebruik je om door te gaan naar dag 10.
Dag 10:
Vandaag heeft Herman stevige trek en daarom verwen je hem met een feestmaal!
Geef hem:
150 ml olie
250 gr bloem
3 eieren
200 gr. suiker
2 theelepels bakpoeder
2 theelepels kaneel
En naar keuze:
1 appel in stukjes
200 gr. noten en/of rozijnen
100 gram gehakte chocolade
Meng alles nog eens goed door elkaar.
Let op: gebruik geen mixer, want Herman klimt in je deeghaken!
Vet een bakblik in en giet Herman er in.
Verwarm de oven voor op 170C en bak hem in ongeveer 1 uur en 15 min gaar.
Langzaamaan begon het me te dagen. Herman is een natuurlijk gistend deeg dat we gaan delen met vrienden. Vervolgens mesten we hem vet om hem zelf lekker op te eten.
We hebben het een aantal weken gedaan, tot we niet meer wisten aan wie we Herman moesten geven. De vrienden- en familiekring was meer dan verzadigd en weigerden Herman in huis te nemen, dus hij verdween uiteindelijk in de prullenbak.
Laatst dacht ik ineens aan Herman en ik ging hem Googelen op internet.
Hoe zou het hem in de loop der jaren zijn vergaan?
Toen ontdekte ik dat er een mooie gedachte achter het vriendschapsbrood zit.
Het is niet zomaar een beslagje dat je dagelijks doorroeren moet.
De bedoeling is namelijk dat je elke keer als je het beslag bewerkt een wens uitspreekt voor iemand die je lief hebt. Dit negendaagse ritueel geeft je elke keer dat je met Herman bezig bent, een moment van rust om even stil te staan bij vriendschappen en andere relaties die jou dierbaar zijn.
Natuurlijk dient uiteindelijk de volgende vraag zich aan: met wie zal ik op de negende dag het beslag delen? Dit kunnen geen willekeurige vreemden zijn, gezien de wens die je uitspreekt.
Wanneer het contact niet zuiver aanvoelt, kun je daar dit ritueel niet mee delen. Het moeten dus mensen zijn die je in je hart hebt gesloten.
Ik denk dat dit vriendschapsbrood nóg lekkerder smaakt als je tijdens de bereiding bewust gedacht hebt aan mensen die je lief zijn. Dan wordt het een brood met inhoud. Ik ga Herman nieuw leven inblazen, zo’n brood hoort niet in de prullenbak!
Ingrid
November 2021
Wangzakken
Jaren geleden schreef ik een blog vlak voor mijn 40e verjaardag.
De titel van dit verhaal, ‘Lovehandles’ , zegt je misschien genoeg.
Muffintops, zwembandjes of knuffelbanden zijn vetrollen boven de heupen die net boven het randje van de broek uitsteken.
Al jaren zei mijn moeder dat je na je 40e gaat groeien als je niet een beetje op je eten let en mijn vier oudere zussen knikten heftig met hun mooie hoofdjes.
‘Dat is er lastig weer af te krijgen’, riepen ze in koor.
Opvallend waren de rugzakken, zoals ik het vel over mijn bh-bandje destijds noemde. De zwartekracht begon me toen al tegen te werken en hoe slank ik ook nog was, mijn vel dacht daar anders over en besloot op de meest vreemde plekken te gaan hangen.
Mijn armen bleven ook niet onbespreekbaar. Na het wuiven zag ik in het raam dat ik nog enkele seconden na bleef zwaaien, terwijl mijn arm al opgehouden was met bewegen.
De beruchte kipfilets deden tien jaar geleden al té enthousiast mee met het uitzwaaien van de visite.
Nu ik Sarah heb gezien, kan ik weer wat lijfelijke veranderingen toevoegen aan mijn lijstje.
Mijn haar wordt dunner. Het valt uit, het is gortdroog en de slagen zijn verdwenen.
Ik voel me Polletje Piekhaar, maar dan gelukkig wel zonder petroleum.
Op televisie zie ik het ene gebit nog rechter en witter dan het andere. Míjn tanden leiden hun eigen leven en weigeren op hun plek te blijven staan.
Is er tenminste nog íets in beweging, want zelf heb ik af en toe de energie van een luiaard.
Er verschijnen rimpels op mijn bovenlip. Deze lijntjes worden ook wel rokerslijntjes en barcode genoemd. Door het doen van gezichtsgymnastiek zouden de rimpels kunnen verminderen. Ik vraag me dan meteen af waarom de rimpels bij mij niet verdwenen zijn, want ik ben kampioen gekke bekken trekken. Deze facegym is op mijn lijf geschreven, maar de plooirok onder mijn neus blijft hardnekkig zitten.
Maar wat nog het meest opvalt zijn mijn wangzakken.
Ik zag ze vanmorgen toen ik voor de spiegel mijn geler wordende gebitje stond te schrobben.
Naast mijn kin zakt het vel aan beide zijden richting mijn schouders.
‘Dat was gisteren nog niet zo’, concludeer ik. ‘Wat is er vannacht met me gebeurd’?
Ik zet mijn scheve voortandjes op elkaar en doe een hamster na.
Deze lieverds hebben extreem elastische wangzakken. Ze kunnen bijna verdrievoudigen in omvang.
Het opslaan van voedsel is voor hen erg belangrijk, omdat ze leven in een koud klimaat en een barre omgeving.
Nu ben ik een ware koukleum en voor de zekerheid check ik dus of ik de burrito’s van gisteravond niet per ongeluk heb opgeslagen, maar mijn wangen zijn leeg.
Jammer, ze waren heerlijk en ik had er wel twee keer van kunnen eten.
De wangzakken van hamsters fungeren eigenlijk als boodschappentas.
Zou dat voor mij ook niet gemakkelijk zijn?
Ik loop de Albert Heijn in zonder kar of winkelmandje en werk mijn boodschappenlijstje af.
Rijst, kipfilet (alsof ik die nog niet had), uien, prei en paprika.
Ik open mijn mond, vul mijn wangen en loop naar de kassa.
Ik leg mijn wang, met daarop de code van mijn bonuskaart, op de zelfscankassa, betaal en verlaat met een dikke kop de supermarkt.
Ik blijf mijn spiegelbeeld nog een poosje aanstaren.
De rimpels zijn in tien jaar tijd ook toegenomen. Maar ondanks de tegenslagen die ik heb gehad in de afgelopen tijd, staan de lijntjes omhoog. Een teken van optimisme heb ik ooit gelezen en daar houd ik me aan vast.
Mijn ogen zijn de afgelopen tijd veel droger geworden. Ook dat is een kwaal waar de ouder wordende vrouw mee te maken kan krijgen.
Na 30 jaar lenzen te hebben gedragen heb ik nu een wijs brilletje.
Ik moet er nog steeds aan wennen, maar het gemak en comfort is zóveel fijner.
Niet verder vertellen, maar er zit een leesgedeelte in mijn brillenglas.
Wat een uitkomst!
De Hema heeft goed aan mij verdiend toen ik nog geen multifocale bril had. Tientallen leesbrillen heb ik aangeschaft, ben ik kwijtgeraakt en gingen vanwege de matige kwaliteit spontaan kapot. Met halve brillen op heb ik les gegeven, ik heb boeken gelezen terwijl ik het pootje van de bril vast moest houden en ik heb ontdekt dat je met één goed glas al geholpen bent als de letters steeds kleiner worden.
Ik zie de moedervlekken in mijn gezicht en hals. Het zijn er nogal wat.
‘Allemaal kusjes van mijn moeder”, vertelde ik onze kinderen vroeger.
‘Elk kusje is veranderd in een moedervlekje. Ze hield wel heel veel van mij, zie je wel? Ze heeft me óveral zoentjes gegeven’. De moedervlekken die onze kinderen in de loop der jaren kregen, hadden ineens een waardevolle betekenis. ‘Daar heb je mij vroeger allemaal kusjes gegeven, hé mem’?
Tegenwoordig verschijnen er steeds meer rode moedervlekken op mijn lijf.
Om mezelf tóch nog het idee te geven dat ik er best lekker uit zie voor een vijftigplusser, noem ik ze maar aardbeitjes. Dat klinkt toch wat minder confronterend dan de medische term ‘seniele angiome’, waarbij seniel ‘tot de ouderdom behorend’betekent.
Ik bekijk mijn gezicht nog eens goed en herken mijn moeder haar lieve gezicht in de mijne. Ineens veranderen mijn wangzakken, moedervlekken en kraaienpootjes in een kostbaar bezit.
Twaalf jaar geleden overleed ze aan de gevolgen van alvleesklierkanker.
Haar prachtige grijze krullenbos veranderde tijdens haar ziekte in een stug bosje haar. Haar soepele lijf, die voor haar ziekte geen les ochtendgymnastiek van Olga Commandeur oversloeg, was stijf en stram geworden.
Haar eetlust was volledig verdwenen en dat terwijl ze een ware Bourgondiër was.
Haar blije gezicht verstarde door de tegenslagen en de pijn.
Wat bleef waren haar zachte hangwangen, de rimpels boven haar lip en haar moedervlekken.
Zij had óók een moeder die erg veel van haar hield.
Ouder worden kunnen we deels zelf in goede banen leiden. We kunnen gezond blijven eten, zorgen voor voldoende beweging en ontspanning en we kunnen supplementen slikken, waar ons lichaam met het klimmen der jaren meer behoefte aan heeft.
Waar we niet altijd invloed op hebben is het krijgen van een ziekte als kanker.
Ondanks een gezonde leefstijl kan het je zomaar overkomen.
Ook ik kreeg kanker. Ik heb geen overgewicht, ik rook niet en dagelijks eet ik mijn groenten en fruit. Toch wist deze onvoorspelbare ziekte me te vinden.
Mijmerend sta ik voor de spiegel en bekijk nogmaals mijn gezicht.
Ik ben dankbaar dat ik mezelf nog aan kan kijken. Ouder mogen worden is een geschenk.
Fysiek en mentaal ben ik veranderd. De ene dag baal ik als een stekker dat ik niet meer alles kan wat ik wil.
De volgende dag omarm ik alles, mijn leven, mijn lijf, alle gebreken.
Dít is zo’n dag.
En hoe langer ik in de spiegel kijk, hoe mooier ik mijn wangzakken vind!
Eigenlijk zijn ze práchtig!
Zouden ze met het verstrijken van de jaren nét zo zacht worden als die van mijn moeder?
Ingrid
Oktober 2021
Go Escar, go!
Daar gaat Escar.
Op zijn dooie gemakkie gaat hij voor me uit.
Ook al zou ik hem niet metéén volgen, later op de dag kan ik hem nog gemakkelijk traceren, want hij laat een duidelijk spoor achter op de nieuwe tegels.
Een vies, slijmerig spoor.
Ik mag Escar niet.
Escar de huisjesslak ruïneert mijn tuin!
De Hosta heeft meer gaten dan blad en de Lupine staat er zó zielig bij dat ik spontaan begin te huilen als ik er naar kijk. De zonnebloemen zijn volledig opgevreten, in de aarde staan alleen nog een paar stengels. Mijn basilicum is helemaal verdwenen en na enig graafwerk, vind ik alleen de wortels nog terug in de kruidenbak.
Op de tuintegels is een bochtenparcour te zien en hoe ik ook schrob, de slijmsporen krijg ik niet meer van de tuintegels af.
Ik ben er klaar mee.
Escar en zijn vrienden moeten ophoepelen!
Allerlei hysterische taferelen spelen zich in mijn hoofd af.
Waar is mijn zoutpot!
Slakken kunnen absoluut niet tegen zout, maar het doden van slakken met zout is een bijzonder dieronvriendelijke oplossing omdat de slak langzaam wordt weggevreten. Uiteindelijk blijft er een hoop groen slijm over.
Dit kan ik Escar niet aan doen.
Té pijnlijk!
Waar is mijn Friese klomp!
De slak maakt zelf een kalkachtige stof aan waarmee ze kleine beschadigingen aan hun huisje kunnen repareren. Maar als hun huisje helemaal kapot is, dan is de reperatie té groot en zal hij zonder huisje uitdrogen. Ook is een slak zonder huisje een prima prooi voor een vogel, een egel of een pad.
Dit kan ik Escar óók niet aan doen.
Té zielig!
Eigenlijk is er dan maar één oplossing: Escar moet de kookpot in. De gewone tuinslak kun je namelijk prima eten.
Het lijkt me de meest diervriendelijke oplossing. Het kokende water doodt de nog slapende escargots meteen. Escar zal er dus niets van voelen.
Escargot, de gekookte landslak, is oorspronkelijk een specialiteit uit de Franse keuken en is in de loop der jaren ook in Nederland en België een exclusieve lekkernij geworden. Het woord escargot is afkomstig uit het Frans en betekent dan ook letterlijk slak.
Escargots bevatten hoofdzakelijk eiwit en nauwelijks vet. Slakkenvlees is zeer gezond en voedzaam te noemen, het bevat vele essentiële aminozuren en is licht verteerbaar. Ook is het rijk aan mineralen zoals magnesium, koper en jodium.
Klinkt allemaal goed, was het niet dat ik geen slakken dúrf te eten.
Ook al schijnt de slak na het koken helemaal niet slijmerig te zijn, de keren dat ik per ongeluk op een slak heb gestaan, staan in mijn geheugen gegrifd en alles in mij schreeuwt: “Niet aan beginnen, Ingrid!”
Ook al lees ik dat de slak schoongemaakt en ontslijmd wordt, ik kan me er niet toe zetten dit zachte, chewy stukje vlees op te eten.
Escar met een vorkje dood uit zijn huisje halen, kan ik niet over mijn hart verkrijgen.
Ik, de (bijna) alleseter, weiger mijn tanden er in te zetten.
En waarom zou ik iets eten wat eigenlijk geen smaak heeft en pas lekker wordt als er kruiden en knoflookboter op gesmeerd is?
Geef mij dan maar een kommetje kruidenboter met een lepel.
Nogmaals struin ik op internet naar een oplossing voor slakken die je tuin kaal vreten.
En dan lees ik tot mijn verbazing dat huisjesslakken alleen dode bladeren eten en helemaal geen kwaad doen in de tuin.
Slakken worden onterecht gezien als plaag, maar de meeste slakkensoorten in Nederland vinden tuinplanten niet interessant. Zij houden de tuin juist schoon door verrotte plantenresten op te eten.
Alleen de Segrijnslak (je herkent hem aan het slangachtige motief op zijn huisje) is een naarling die je liever niet in je tuin rond hebt kruipen.
Verder zijn het vooral naaktslakken die graag van levende plantenbladeren eten. Sommige grote naaktslakken eten dagelijks wel de helft van hun lichaamsgewicht.
Even bedenk ik dat een naaktslak wel gemakkelijker te verorberen is dan een huisjesslak. Geen gepulk met een klein vorkje in een klein huisje.
Lekker op de BBQ met een sausje en eten met mes en vork.
Of in de oven, met gekruide krieltjes en een frisse salade.
Of slow cooken in mijn Crockpot.
Of verwerkt in een hartige taart.
Of……tóch maar met een emmertje de tuin in, slakken verzamelen en ze met de auto vér weg brengen.
Naar iemand die wél van slakken houdt.
Ingrid
September 2021
Jouw lichaam is niet dom
Alweer een aantal jaren geleden kreeg ik een appje van mijn dochter, die toen op kamers woonde.
“Mem, 1200 calorieën per dag, dat is toch veel te weinig voor mij?”
Ze wilde destijdes een paar kilo afvallen en was op zoek naar wat ondersteuning daarbij. Internet bood daarbij natuurlijk tal van adviezen.
Ik schrok, 1200 calorieën is inderdaad te weinig.
“Waar haal je dat vandaan?”, appte ik.
Op internet had ze een site gevonden en na het invullen van haar persoonlijke gegevens zou de inname van 1200 calorieën binnen een korte tijd zorgen voor aanzienlijk gewichtsverlies.
Geen wonder.
Sommige websites roepen maar wat en hun advies is niet gebaseerd op wetenschappelijk onderzoek.
Gelukkig is ze zelf ook kritisch en samen bekeken we de website. Die bleek zomaar wat te roepen. Nergens was hun visie op gewichtsbeheersing te zien, geen uitleg over het berekend aantal calorieën en geen informatie over verantwoord afvallen.
Ik houd mijn hart vast bij de gedachte dat er mensen zijn die deze informatie door gebrek aan kennis en verdieping wél geloven en per dag veel te weinig gaan eten. Met slechts 1200 caloriën per dag is het lastig om voldoende eiwitten, vetten en koolhydraten tot je te nemen.
Daarnaast krijgt het lichaam hoogst waarschijnlijk te weinig vitamines en mineralen binnen, waardoor de gezondheid in gevaar kan komen.
Het lichaam krijgt niet voldoende energie binnen om alle fysiologische processen te volbrengen. Als je zo’n energiebeperkt dieet lang volhoudt, brengt het werkelijk schade toe aan je lichaam. Bovendien is je lichaam niet dom en onthoudt het dat er een periode is geweest waarbij zij veel te weinig voeding binnen heeft gekregen.
Ze bedenkt zich niet en als je weer normaal gaat eten, gaat je lichaam zuinig om met het voedsel dat binnenkomt. Je verbruikt dus minder energie dan je normaal gesproken doet. Op het moment dat je weer gewoon gaat eten, wordt de energie niet verbrand maar opgeslagen als vet, zodat ze de volgende periode van voedselschaarste overleven kan.
Heel slim van je lichaam!
Crashdiëten zorgen er op langere termijn dus juist voor dat je in gewicht toeneemt.
Crashdiëten dragen niet bij aan gedragsverandering rond jouw eetgewoonten.
Afvallen heeft wat mij betreft zin als je de juiste keuzes kunt maken omtrent voeding. Als je voldoende inzicht hebt in je voedingspatroon, voedingsmiddelen en voedingsstoffen weet je wat je lichaam nodig heeft en boek je resultaat voor de rest van je leven. Als je weet wat goed is voor je lichaam kun je met gezond verstand afvallen, zonder bijna de hongerdood te sterven.
Samen bekeken we de dagvoeding van mijn dochter en al snel kwamen we tot de conclusie dat ze heel verstandig aan het eten was. Op haar lijstje stond dagelijks fruit en groente, brood en ze dronk voldoende. De warme maaltijden waren in het studentenhuis wel wat eenzijdig en het bleek dat haar voeding teveel verzadigd vet bevatte, met name in de tussendoortjes. Samen zochten we naar alternatieven. Daarmee kreeg ze meer inzicht in haar voedingspatroon en de kennis die ze vergaarde hielp haar om zich goed te voelen en na het verlies van een paar kilo keurig op gewicht te blijven. Destijds en nog steeds.
Ingrid
September 2021
Foodfotografie
Na het bakken van mijn zoete en hartige lekkernijen is het altijd weer een uitdaging om dat lekkers zo aantrekkelijk mogelijk op de foto te zetten. En allemachtig, wat is dat moeilijk!
“Naast kok en bakker ben ik nu ook deeltijd fotograaf”
Ik ren met de versgebakken taart het hele huis door om dat ene perfecte plaatje te schieten.
Het plaatje waarnaar lekkerbekken likkebaardend kijken en besluiten het baksel óók te maken.
Ik lig bij het maken van die foto’s regelmatig in allerlei vreemde houdingen.
Enthousiast zet ik de taart op een plek waar het beeldig uitkomt, maar waar ik eigenlijk nét niet bij kan en zo moet ik hangend aan de lamp of zwaaiend aan de gordijnen met de camera om mijn hals, de perfecte foto maken.
Dikwijls verzucht mijn lieverd tijdens zo’n fotosessie: “Schiet nu even op alsjeblieft, ik heb trek en de taart wordt koud”.
Hijgend, omdat het licht net even een momentje zo mooi binnenkomt aan de andere kant van de woning, ren ik met de taart onder de arm naar de slaapkamer en brul ik ondertussen dat de taart koud ook om te smullen is.
Ik grijp in de loop nog wat accessoires mee, installeer de kleurrijke taart op een lichte schaal en zet hem op een donker gekleurd kastje. Een plaatje!
Net als ik de beste shoot ever maak, komt Midas de hond voorbij en staan zijn grote oren precies voor de taart.
Ook moet ik regelmatig mijn teleurstelling wegslikken als op het LCD schermpje de taart om op te vreten lijkt, maar bij uitvergroting op de laptop de taart verandert in onooglijk gebak met vlekken, vreemde lichtstralen en een kleur die mij absoluut niet doet watertanden.
Het hele circus begint dan weer opnieuw en mijn lieve smulpaap trekt, indien mogelijk, een nóg langer gezicht.
“Mijn lieve smulpaap trekt een
nóg langer gezicht”
Zo heb ik onbedoeld een leuke hobby ontdekt: foodfotografie.
Af en toe krijg ik complimenten op de mooie plaatjes en toen mijn zus vorige week vroeg waar ik die prachtige foto’s van mijn lekkernijen vandaan haalde, kon ik trots zeggen dat het écht mijn eigen baksels zijn, gefotografeerd met mijn eigen camera.
Ingrid
Augustus 2021
Jouw blog hier?
Houd jij ook van schrijven over bakken, koken, eten en drinken?
Mail mij jouw blog en wie weet plaats ik hem op deze pagina.